«Δώσε στη τύχη μια ευκαιρία. Η ζωή σου δεν έχει τελειώσει. Ίσως τώρα μόλις ν’ αρχίζει» Ο Πιερ στην Ελίζ.
Παρισι – σκηνοθεσια cédric klapisch
Τίτλος: Παρίσι Paris
Σκηνοθεσία: Cédric Klapisch
Πρωταγωνιστούν: Romain Duris, Juliette Binoche, Fabrice Luchini – Επίσης: οι François Cluzet, Albert Dupontel, Karin Viard, Mélanie Laurent
Είδος: Δραματική κομεντί
Έτος: 2008
Διάρκεια: 130΄
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Παρίσι (Tour Eiffel, Tour Montparnasse), Καμερούν, Μαρόκο (περισσότερα)
Τιμητικές διακρίσεις: César 2009: καλύτερης ταινίας , Β΄γυναικείου ρόλου, Karin Viard
Αξιολόγηση: 💕💕💕
Υπόθεση: Ο Πιερ, ένας επαγγελματίας χορευτής πάσχει από μια σοβαρή καρδιακή νόσο. Μόνη λύση στο πρόβλημα του είναι η μεταμόσχευση που μπορεί να πετύχει κατά ένα ποσοστό όμως. Αναμένοντας μια εξέλιξη για την επέμβαση μένει στο διαμέρισμα του στο Παρίσι, παρακολουθώντας τον κόσμο γύρω του από το μπαλκόνι του. Η Ελίζ η αδελφή του, έρχεται να μείνει μαζί του για να τον βοηθήσει και να του συμπαρασταθεί – μόνη καθώς δεν έχει σύζυγο, μαζί με τα τρία μικρά παιδιά της.
«Και τι κάνεις εδώ όλη τη μέρα;» – «Παρακολουθώ την κίνηση απ’ το μπαλκόνι μου – τους ανθρώπους να ζουν, ν’ αναρωτιέμαι ποιοι είναι, που πάνε, κι έτσι φτιάχνω τις μικρές μου ιστορίες…»
Ελιζ & Πιερ
Ο αδελφός της παραμένοντας στην ίδια ψυχολογικά δύσκολη κατάσταση, συνεχίζει να περνά τον καιρό του παρακολουθώντας την κίνηση στο δρόμο καθώς και στα απέναντι διαμερίσματα, να φροντίζει τις γλάστρες του με κυκλάμινα, ενώ η Ελίζ συνεχίζει να πηγαίνει στην αγορά για ψώνια όπου ήδη γνωρίζεται με τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί.
Πρόκειται για μια ταινία σε δομή σκετς αλλά που συνδέονται μεταξύ τους, όσο και με τα δύο αδέλφια – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι ζωές όλων αυτών των ανθρώπων κυλούν στη δική τους πραγματικότητα που συμπλέκεται πρωτότυπα μεν, εύστοχα δε με την κίνηση τους στο δρόμο αρχικά, στην προσωπική τους ζωή στη συνέχεια. Δεν είναι ένα Παρίσι της λάμψης και της «αέναης γιορτής» αλλά ένας στενόχωρος περίγυρος για τους περισσότερους, που αφήνει όμως τα περιθώρια για την χαρά και την ελπίδα με τρόπο τέτοιο που ποτέ δεν λείπει η διασκέδαση όσο κι αν οι περιστάσεις δεν την ευνοούν.
Αναλυτικότερα: Η γυναίκα που έχει τον φούρνο – ζαχαροπλαστείο (Karin Viard), τα δύο αδέλφια ο καθηγητής (Fabrice Luchini) ιστορικός και ο άλλος αρχιτέκτων (François Cluzet) – που έχασαν μόλις τον πατέρα τους, οι άνθρωποι της κεντρικής αγοράς με τις συναντήσεις και τ’ αστεία τους, η φοιτήτρια (Mélanie Laurent) του απέναντι διαμερίσματος που μένει ο Πιερ που συνδέεται με τον καθηγητή ιστορικό, οι συνάδελφοι χορευτές του Πιερ που μαζεύονται στο πάρτι που οργανώνει η αδελφή του, το μανεκέν με τις φίλες της στην αγορά καθώς φλερτάρουν με τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Μαζί τους εκείνη που γνώρισε ο Αφρικανός στο ξενοδοχείο που δούλευε στο Μαρόκο, που είχε αδελφό στο Παρίσι… που όταν θα πήγαινε, θα την συναντούσε, δυστυχώς όμως πνίγεται σε ναυάγιο κατά το ταξίδι του.
Τα μεγάλα προβλήματα είναι λίγα στη ζωή και απροσδόκητα όπως και ο θάνατος, τα μικρά είναι η καθημερινότητα που εμπεριέχει "δυνητικά" τα μεγάλα.
Κριτική: Η ταινία δείχνει πολύ ζωντανά τη ζωή των ανθρώπων στο Παρίσι – ένα πλήθος κόσμου που κινείται καθημερινά, με τα μικρά του προβλήματα. Ο σκηνοθέτης εκτός από το σημαντικό στη διήγηση του, δεν αφήνει εκτός τη λεπτομέρεια όπου αναζητά τα σοβαρά και τα αστεία… Τα μεγάλα προβλήματα είναι λίγα στη ζωή και απροσδόκητα όπως και ο θάνατος, τα μικρά είναι η καθημερινότητα που εμπεριέχει τα μεγάλα. Ο ψυχίατρος δεν μπορούσε να λείπει καθώς ο καθηγητής που τον επισκέπτεται πιστεύει πως πάσχει από κατάθλιψη «δεν κατάλαβες τόσο καιρό πως δεν είμαι καλά…» λέει στον αδελφό του σε μία συνάντηση τους στο μοντέρνο κτίριο όπου μένει απ’ όπου η θέα είναι πανοραμική…
Tο Παρίσι , μια ατέλειωτη έκταση παλιών κτιρίων, στη μέση το ποτάμι και ψηλά ο Πύργος του Άιφελ – έμβλημα της πόλης, απέναντι ο ουρανοξύστης – άλλος πύργος, Μονπαρνάς, όπου εκεί από ψηλά, θα σκορπίσει τις στάχτες της απροσδόκητα χαμένης συντρόφου του ο Ζαν (Albert Dupontel). Ο θάνατος και η ζωή, η ελπίδα με την απογοήτευση, συμπλέκονται με έναν ανάλαφρο, διασκεδαστικό πολλές φορές τρόπο. «Η ζωή είναι αυτή» μας λέει ο Πιερ καθώς οδεύει με το ταξί για το νοσοκομείο διασχίζοντας τους δρόμους του Παρισιού. Όσο είσαι όρθιος, περπατάς, αναπνέεις, μέσα στα πάρκα, τους δρόμους, πρέπει να είσαι ευγνώμων και να υποκλίνεσαι με ενθουσιασμό στο μέγα αυτό αγαθό. Μια πολύ δυνατή σκηνή τέλους.
Μεγαλη Οθονη 