Γερτρούδη

Η Γερτρούδη, μια νέα γυναίκα τραγουδίστρια της όπερας, εγκλωβισμένη σ’ ένα γάμο που έγινε από συμβιβασμό, ερωτεύεται παράφορα τον κατά δέκα χρόνια νεότερο της συνθέτη, Έρλαντ Γιάνσον. Το έργο «Γερτρούδη» είναι ένα αστικό δράμα, ένας θρήνος για τον ατυχή έρωτα που κανείς δεν μπορεί να έχει αυτό που τόσο ποθεί.

Σκηνή στη Λίμνη Νίνα Πενς, Μπάαρντ Όου

Τίτλος: Γερτρούδη Gertrud
Σκηνοθεσία: Καρλ Ντράγερ (1889-1968) Carl Theodor Dreyer
Πρωταγωνιστούν: Νίνα Πενς Ροντ, Μπεντ Ροθ, Μπάαρντ Όου, Έμπε Ροντ
Έτος: 1964
Είδος: Αισθηματικό δράμα
Χρώμα: Μαυρόασπρη
Γλώσσα: Δανέζικα
Χώρα: Δανία
Διάρκεια: 1 56΄
Τιμητικές διακρίσεις: Βραβείο Bodil 1964  καλύτερης ταινίας, Βενετία βραβείο FIPRESCI Carl Theodor Drayer

Γερτρούδη – Νίνα Πενς Ροντ

Σύνοψη: Στον κομψό κόσμο καλλιτεχνών και μουσικών η Γερτρούδη Κάνινγκ (Nina Pens Rode) τερματίζει το γάμο της με τον σύζυγο της Γκύσταβ (Bendt Rothe) καθώς ερωτεύεται τον συνθέτη Έρλαντ Γιάνσον (Baard Owe). Μια ταινία βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Γιάλμαρ Σόντερμπεργκ.
Έρωτας και Πνευματικότητα
Υπόθεση: Η Γερτρούδη ερωτεύεται τον μουσικό Έρλαντ και αποφασίζει να χωρίσει με τον άνδρα της Γκύσταβ. Ο Έρλαντ όμως δεν πληρεί τα ιδεαλιστικά της πρότυπα και γίνεται πρόσωπο προς αποφυγήν καθώς εκείνη απογοητευμένη, κλείνεται σ’ ένα προσωπικό καταφύγιο, που σ’ αυτό δεν χωρά θέση πλέον για τον έρωτα. Μέσα σε αναμνήσεις από το παρελθόν (flashbacks) αλλά και συνομιλίες στο παρόν συναντά και τον Γκάμπριελ (Ebbe Rode) – έναν παλιό της έρωτα, που επιζητά ακόμη να φύγει μαζί της. Το ιδανικό της όμως – που σχηματίστηκε στο νου της από την πρώϊμη νεανική της ηλικία, δεν την αφήνει να παραδοθεί σε μια σχέση που να μην περιέχει τον αληθινό έρωτα σύμφωνα με τα ιδεαλιστικά της πρότυπα, παραμένοντας έτσι απομονωμένη, στο όνειρο μιας  απόλυτης αγάπης.

Στη Λίμνη, Γερτρούδη – Νίνα Πενς Ροντ

Το έργο εκτυλίσσεται σε κλειστό χώρο (μεγαλοαστικό σαλόνι) έχοντας μόνο μια σκηνή εξωτερική – της λίμνης. Αυτό ήταν αιτία για μια σχετική απομάκρυνση του κοινού ενώ κατ’ αρχή το έργο έτυχε εγκωμιαστικών κριτικών. Κατά δεύτερο λόγο, η δανέζικη γλώσσα είναι δύσκολη – εμποδίζοντας το κοινό να πλησιάσει (ακουστικά) κατ’ αρχήν, τους ήρωες πράγμα που συμβαίνει σε όλα τα έργα των Σκανδιναβών δραματουργών.Στο θεατρικό έργο του επίσης Δανού Σόντερμπεργκ, ο Ακαδημαϊσμός του Ντράγερ βγήκε την πιο πλήρη έκφραση, πλησιάζοντας το άκρως αυστηρό ύφος του «Μέρες Οργής» (1943). Είναι το τελευταίο έργο (Κύκνειο Άσμα) που γύρισε ο Ντράγερ έχοντας διαγράψει μια μακρά πορεία ως σκηνοθέτης – από τον «Πρόεδρο» 1919 ως τη «Γερτρούδη» 1964)

Ο Σκηνοθέτης: Ο Καρλ Τέοντορ Ντράγιερ γεννήθηκε το 1899 στην Κοπεγχάγη. Το 1918 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία, «Πρόεδρος». Η εμπορική επιτυχία ήρθε με την έβδομη ταινία του, «Αφέντης του σπιτιού» (1925), που του άνοιξε τις πόρτες των γαλλικών στούντιο, όπου γυρίστηκε το 1928 «Το πάθος της Ζαν ντ’ Αρκ». Το 1930 γύρισε τη δεύτερη ταινία του στη Γαλλία και την πρώτη του ομιλούσα, το «Βαμπίρ» («Vampyr»). Το 1956 βραβεύεται για την ταινία «Ο Λόγος» στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Σύμφωνα με τον Τριφό «ποτέ πριν δεν απονεμήθηκε πιο δίκαιος «Χρυσός λέων» απ’ αυτόν που στεφάνωσε το «Λόγο»», ένα δράμα με μεταφυσικό μύθο που έχει ως κύριο θέμα την παραφροσύνη που προκαλούν οι δογματικές διαμάχες. Το κύκνειο άσμα του Ντράγιερ είναι η «Γερτρούδη», μια ταινία – πορτρέτο της σύγχρονης γυναίκας.

Το θεατρικό έργο: Το έργο αντλεί την υπόσταση του από το ομώνυμο δράμα του Σουηδού συγγραφέα που έζησε στη σκιά του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Γιάλμαρ Σόντερμπεργκ (Hjalmar Soderberg / 1849-1961) ωστόσο αδιόρατα διακρίνεται η θεατρική δομή, στη τελευταία περίοδο δράσης του έργου, καθώς ο Ντράγερ έχει βασιστεί στην πρώτη ύλη δημιουργώντας τη δική του – σαν πολύτιμο πετράδι έκδοση. Θέμα η Γυναίκα στην αστική κοινωνία των αρχών του αιώνα όμως θα μπορούσε να είναι σε κάθε κοινωνία αφού η τελευταία (η κοινωνία) έχει δημιουργηθεί από άνδρες, δίνοντας της έναν ρόλο που στο τέλος-τέλος την αποξενώνει.

Γκύσταβ: Σ’ αγαπώ Γερτρούδη
Γερτρούδη: Αγάπη, μια τόσο μεγάλη λέξη… Αυτά που αγαπάς είναι πολλά… Δύναμη και δόξα… Αγαπάς τον εαυτό σου, την πνευματικότητα σου – τα βιβλία σου, τα πούρα Αβάνας  και μερικές φορές ναι, είμαι σίγουρη αγαπάς κι εμένα…

Advertisements

Ο Τραβόλτα στις Κάννες

Νέα από το Φεστιβάλ Καννών

Τζων Τραβόλτα – Grease 1977

Το περιοδικό Variety, θα τιμήσει στο 71ο Φεστιβάλ Καννών τον Τζων Τραβόλτα με το εναρκτήριο Cinema Icon Award (Βραβείο κινηματογραφικής προσωπικότητας). Η τελευταία του ταινία «Γκότι» θα προβληθεί στις 15 Μαϊου σε μια ειδική εκδήλωση ακολουθούμενη με την απονομή του βραβείου στο ξενοδοχείο Hotel du Cap.

Τζων Τραβόλτα Grease 1977

Grease 1977 J. Travolta, O.Newton-John

Είναι ένα βραβείο αντάξιο της λαμπρής καριέρας και αναγνώρισης που δικαιώνει αυτή του την προσφορά εξηγεί ο αντιπρόεδρος και επικεφαλής εκδότης του περιοδικού Steven Gaydos.

Η ταινία Γκότι (Gotti) στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τζων Τραβόλτα, αναφέρεται στη βιογραφία του μαφιόζου που έφθασε να γίνει ο επικεφαλής της Γκαμπίνο «οικογένειας» Τζων Γκότι, περιλαμβάνει τις δίκες καθώς και τη φυλάκιση του αρχιμαφιόζου. Η μουσική είναι σύνθεση του Pitbul που θα εμφανισθεί στις Κάννες. Η σκηνοθεσία είναι του Kevin Connolly.

Βερολίνο, αντίο

Οδοιπορικό προς την ελευθερία

Βερολίνο αντίο – Σκηνοθεσία Φατίχ Ακίν

Τίτλος: Βερολίνο, αντίο – Πρωτότυπος τίτλος: Tschick
Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν (Fatih Akin)
Σενάριο: Lars Hubrich, Φατίχ Ακίν βασισμένο στο μπεστ-σέλερ του Βόλφγκαγκ Χέρντορφ (Wolfgang Hernndorf)
Πρωταγωνιστούν: Tristan Göbel, Anand Batbileg, Mercedes Müller, Aniya Wendel, Paul Busch
Είδος: νεανική περιπέτεια
Κατηγορία: road movie
Έτος: 2016
Διάρκεια: 93΄
Γλώσσα: Γερμανικά
Τόποι γυρισμάτων: πρώην Ανατολική Γερμανία (Λειψία, Κολωνία)
Τιμητικές διακρίσεις: «Ένωση Γερμανών Κριτικών» υποψηφιότητα καλύτερου ηθοποιού Anand Batbileg, Βραβείο «νέων προσώπων»: Tristan Göbel, Anand Batbileg (2017)

Mercedes Müller, Tristan Göbel – «Βερολίνο, αντίο» 2016

«Το καλύτερο καλοκαίρι απ’ όλα» – μια ματιά στη σύγχρονη εφηβεία
Κεντρική ιδέα: Ένα ταξίδι μ’ ένα παλιό κλεμμένο Λάντα γίνεται η  αιτία της φιλίας μεταξύ των δύο αγοριών. Ο ένας ο Τσίκ, φανατικός της οδήγησης, έχοντας «δανεισθεί» το παλιό Λάντα Νίβα, δεν σταματάει πουθενά περνώντας ως και μέσα από χωράφια με σπαρτά. Ο άλλος ο Μάικ, δεν ξέρει να οδηγεί αλλά στην ανάγκη πιάνει το τιμόνι καθώς ο Τσικ, πληγωμένος στη φτέρνα από ένα καρφί δεν μπορεί να οδηγήσει.

Anand Batbileg, Mercedes Müller, Tristan Göbel – «Βερολίνο, αντίο» 2016

Ο κόσμος των εφήβων ιδωμένος με τη ματιά του Γερμανού τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτη Fatih Akin, αποκτά έναν ρεαλισμό αντίστοιχο με τους μεταμοντέρνους καιρούς που διανύουμε – χωρίς αναστολές, δεσμεύσεις, φόβους για το άγνωστο.

Υπόθεση: Ο καινούργιος κόσμος το ταξίδι χωρίς προορισμό, ούτε κινητό, ούτε χάρτης, σίγουρα είναι καλύτερος από αυτόν που βιώνουν οι δύο φίλοι. Στο σπίτι τους δεν υπάρχει σύμπνοια καθώς οι γονείς του ενός έχουν χωρίσει και η μητέρα του το ‘χει ρίξει στο ποτό, ο πατέρας του κτηματομεσίτης είναι απών – το ίδιο και στις παρέες τους από το σχολείο. Αντιμετωπίζονται ιδίως ο ένας – λόγω της ασιατικής του καταγωγής – που αντανακλάται και σε μια ιδιότυπη εμφάνιση, με δυσπιστία από τους συμμαθητές και δασκάλους – το ίδιο κι απ’ τους γονείς τους. Η δυσπιστία, η αμφισβήτηση περνάει αρχικά και στις μεταξύ τους σχέσεις, που όμως διαλύεται στο ταξίδι τους του καλοκαιριού – «το καλύτερο ταξίδι από όλα» που το αποφασίζουν καθώς κι οι δύο αισθάνονται «αποδιωγμένοι» από τις παρέες του σχολείου.

Mercedes Müller, Tristan Göbel, Anand Batbileg – «Βερολίνο, αντίο» 2016

Ένα road movie στα καταπράσινα γερμανικά τοπία, στα καλλιεργημένα χωράφια, στα φαρδιά ποτάμια με τα γάργαρα νερά και τη πλούσια βλάστηση. Παρέα τους η νεαρή φίλη που κι αυτή – στο πνεύμα μιας ανήσυχης εποχής δεν διστάζει να τους ακολουθήσει ώσπου να εξαντήσει την περιέργεια της και να γυρίσει πίσω στο λεωφορείο για το σπίτι της. Οι διαθέσεις τους περνάνε από το κουλ στο ξενέρωτο από τη μια στιγμή στην άλλη καθώς ο ρυθμός της ταινίας κυλάει γοργά καθώς διασχίζουν την εξοχή.

(function(d,s,id){var js,stags=d.getElementsByTagName(s)[0];
if(d.getElementById(id)){return;}js=d.createElement(s);js.id=id;
js.src=»http://g-ec2.images-amazon.com/images/G/01/imdb/plugins/rating/js/rating.min.js»;
stags.parentNode.insertBefore(js,stags);})(document,’script’,’imdb-rating-api’);

Κριτική: Τι έκανε τον Fatih Akin (τουρκικής καταγωγής, γεννημένος στο Αμβούργο) ταλαντούχο δραματικό σκηνοθέτη, να ασχοληθεί μ’ αυτό το θέμα; – προφανώς η νοσταλγία του για τα χρόνια της εφηβείας ιδωμένα με μια ματιά σύγχρονη έως υπερβολική, που λίγο θυμίζει το νεανικό μυθιστόρημα του Μάρκ Τουαίην με τις περιπέτειες των δύο φίλων – του Τομ Σόγερ και Χώκμπερυ Φιν, προφανώς λόγω της διαφοράς της αισθητικής των εποχών.

Πρόκειται για ένα ακόμη road movie, προσφιλές κάδρο του σκηνοθέτη: το οδοιπορικό – ανάλογο το δραματικό, «Η Μαχαιριά«. Η «τρέλα», η απερισκεψία και ο ζαμανφουτισμός του 14χρονου Τσικ είναι πάντα στο πρώτο πλάνο, οι ρυθμοί κυλούν γρήγορα σ’ ένα νατουραλιστικό σκηνικό που ξαφνιάζει με το λυρισμό του, υποδεχόμενο τους σκληρούς – πλην όμως ρομαντικούς νεαρούς, διανθισμένο με σκηνές πιο αργές – όπου σταματούν: να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι, στο βενζινάδικο με το μάρκετ, να ψωνίσουν.

3,5/5

Ένα βγαίνει με σιγουριά – ο κόσμος της νεολαίας διαφέρει από αυτόν των μεγάλων όντας όμως συγχρόνως κι αυτός, χωρίς λογική. Μέσα του δεν χωρά αυτή η «λογική των μεγάλων», ούτε οι περίεργοι δισταγμοί: ανοίγεται άγνωστος, άπλετος, μπροστά τους – σαν το δρόμο που διανύουν με το παλιό μπλε αυτοκίνητο. Μια ευχάριστη ταινία που βλέποντας τη σίγουρα δεν θα πλήξει κανείς απ’ τους μεγάλους, ενώ τους νεαρούς θαυμαστές των τριών πρωταγωνιστών, θα ευχαριστήσει ιδιαίτερα. Προσάπτει κανείς στον σκηνοθέτη πως δεν εξέτασε σε βάθος τις ανησυχίες της σύγχρονης νεολαίας, με κάποια επιλεκτική (λόγω του εκλεκτικίστικου χαρακτήρα του Τσικ) καθώς και επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων (δεν λέει πολλά για το μπακγκράουντ του Τσικ) – που ωστόσο αφήνει να βγει τονισμένη η φιλία μέσα σε ένα πολιτισμικό, πολυεθνικό, μοντέρνο περιβάλλον, στο οποίο η άνετη αντιμετώπιση των πραγμάτων γίνεται επιταγή, δύσκολα όμως βιωμένη. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν, η θαυμάσια φωτογραφία των τοπίων της γερμανικής εξοχής, ο απρόσκοπτος γρήγορος ρυθμός των πλάνων με το αυτοκίνητο, το ταλέντο των τριών πρωταγωνιστών – με προεξάρχουσα αναφορά στον νεαρό ηθοποιό Tristan Göbel που δημιουργεί ένα νεανικό, συνεσταλμένο, ειλικρινές, αθώο, πορτρέτο, χωρίς ν’ αφήνουμε απ’ έξω τον Anand Batbileg με τον πηγαίο, ασύδοτο αυθορμητισμό. Έτσι ή αλλιώς, μια πολύ καλή ταινία για τη σύγχρονη νεολαία.

Ο Αστυνόμος

Ο σκοτεινός κόσμος του υποκόσμου —Επιθεωρητής Εντουάρ Κολμάν: «Οι άνθρωποι πάντα θα κάνουν λάθος πράξεις»
Τίτλος: Ο Αστυνόμος (Un Flic), (Dirty Money)
Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Melville
Πρωταγωνιστούν: Alain Delon, Richard Crenna, Catherine Deneuve, Riccardo Cucciolla, Michael Conrad
Είδος: Αστυνομική, film-noir
Έτος: 1972
Διάρκεια: 100΄
Τόποι γυρισμάτων: Παρίσι, Splendid Hotel κ.ά.

Alain Delon – Un Flic (Ο Αστυνόμος) 1972

Σύνοψις: Ο Σιμόν (Richard Crenna) και οι συνεργοί του ληστεύουν μια τράπεζα στη πλευρά του Ατλαντικού, Γαλλία. Κρύβουν τη λεία τους στην εξοχή και τον κτυπημένο σύντροφο τους σε μια κλινική στο Παρίσι. Ο επιθεωρητής Εντουάρ Κολμάν (Alain Delon) δεν είναι επιφορτισμένος μ’ αυτή την υπόθεση καθώς ασχολείται με τη σύλληψη ενός εμπόρου ναρκωτικών στο τρένο για Λισσαβώνα. Ωστόσο γνωρίζεται με τον Σιμόν υπό την ιδιότητα του δευτέρου ως ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου και συντρόφου της παγερά όμορφης Κάθυ (Catherine Deneuve), ενόσο η σπείρα του Σιμόν, ετοιμάζει μια δεύτερη επιτυχέστερη ληστεία.

Richard Crenna – Un Flic (Ο Αστυνόμος) 1972

Για την κατάταξη παρόμοιων θεμάτων στη κατηγορία αστυνομικό, θρίλερ, νουάρ, εξετάζονται τα κριτήρια του θέματος με την ανάδειξη κυρίως, ποια πλευρά υποστηρίζεται – με το διαχωρισμό των καλών και των κακών. Εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, καθώς το πρώτο μέρος ασχολείται εξ ολοκλήρου με τον Σιμόν και τις δύο ληστείες τραπεζών. Επισημαίνεται πως τα πλάνα του βροχερού τοπίου στον Ατλαντικό, στη Δ. Γαλλία, κάνουν την ταινία υποδειγματικής σκηνοθετικής μαεστρίας. Το μέρος με την επίθεση στο τρένο, διακρίνεται για την προσήλωση του σκηνοθέτη στην παραμικρότερη λεπτομέρεια. Στο μεταξύ οι αστυνομικοί περιφέρονται, περιπλανώνται ακριβέστερα, στη παγωμένη και έρημη παρισινή νύχτα, χωρίς σκοπό κα αποτέλεσμα.

(από αριστερά) Riccardo Cucciolla, Richard Crenna, Michael Conrad – Un Flic (Ο Αστυνόμος) 1972

Ένα ψυχρό τοπίο, ψυχροί το ίδιο εκτελεστές ληστειών, ψυχρή ομορφιά και των δύο κόσμων: της νύχτας με τις φιγούρες του Σιμόν και της Κάθυ, το ίδιο ψυχρές με την αγγελική ψυχρότητα του επιθεωρητή Κολμάν που ψάχνει τους ενόχους. Η φιλία του με τον Σιμόν θα καταστεί εμπόδιο στη σύλληψη των κακών. Εκεί που ξεκινά η φιλία, σταματάει η απόδοση δικαιοσύνης.

Catherine Deneuve, Alain Delon – Un Flic (Ο Αστυνόμος) 1972

Αυτή η ταινία υπήρξε και το «κύκνειο άσμα» του Ζαν-Πιερ Μελβίλ (1917 – 1973) καθώς πέθανε από καρδιακή προσβολή πέντε μήνες μετά την έξοδο της ταινίας, στις αίθουσες.

Λεπτομέρειες: Λέγεται πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ είχε φτιάξει μια καμπίνα στο σετ και περνούσε εκεί τον καιρό του μη μιλώντας σε κανέναν – εκτός γυρισμάτων φυσικά.
Επίσης σε μια σκηνή της ταινίας στο γραφείο του επιθεωρητή Κολμάν, στον τοίχο ανάμεσα σε άλλα γραμμένα ονόματα, διακρίνεται κι αυτό του Τζεφ Κοστέλο (Jef Costello) – όνομα που είχε ως πρωταγωνιστής ο Ντελόν σε μια άλλη από τις ταινίες που συνεργάσθηκαν – «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» (Le Samourai).
Ο Riccardo Cucciolla την ίδια χρονιά (1971), είχε βραβευθεί για την ερμηνεία του στην ταινία «Σάκο και Βαντσέτι».

«Ο Αστυνόμος», αποτελεί μέρος της τριλογίας του υποκόσμου: «Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» (1967), «Ο κόκκινος κύκλος» (1970), «Ο Αστυνόμος» (1972) – με πρωταγωνιστή και στα τρία τον Αλαίν Ντελόν ως παρανομούντα καταζητούμενο, και μόνο στο τρίτο – από την πλευρά του νομιμότητας, ως επιθεωρητής Edouard Coleman: Commissaire Edouard Coleman όπου και καταδείχνεται επιτυχώς η σκληρότητα και ο κυνισμός της γαλλικής αστυνομίας.

Catherine Deneuve – Un Flic (Ο Αστυνόμος) 1972

Ο ψυχρός κόσμος της νύχτας συμπλέκεται με τον εξ ίσου ψυχρό των αστυνόμων και των κλεφτών. Κλέφτες και αστυνόμοι σ’ ένα παιχνίδι ψυχρού παιχνιδιού του χρήματος και της παρανομίας καθώς συμπλέκονται σε μια αδιέξοδη πεσιμιστική ατμόσφαιρα όπου κανείς δεν κερδίζει. Τα κάδρα των λήψεων αντανακλούν πάντα την ερημιά των βροχερών τοπίων των ακτών του Ατλαντικού, της παρισινής νύχτας, του μισοάδειου πολυτελούς νυχτερινού κέντρου, όπου θαμώνες με πρόσωπα ανέκφραστα και ψυχρά περιφέρουν θαρρείς την απελπισία τους.

Η ταινία επανακυκλοφόρησε σε νέα κόπια DVD προσφάτως.

Ο Γίγας

Ο Γίγας

Ο Γίγας / Giant Αρχές του 20ου αιώνα: Η ιστορία της οικογένειας του Μπικ Μπένεντικτ από το Τέξας των ΗΠΑ – την εποχή των μεγάλων αγροκτημάτων (ράντσων), με τους γηγενείς ισπανόφωνους Ινδιάνους αγρότες στην υπηρεσία των γαιοκτημόνων και του μοναχικού Τζετ Ρινκ, επιστάτη των γελαδιών του κτήματος Riata στη Marfa του Τέξας. Η αφήγηση διατρέχει ένα ευρύ χρονικό φάσμα 2 γενεών – από την εποχή της επιστροφής του Μπικ από το Μέριλαντ με τη γυναίκα του Λέσλι ως νεόνυμφοι, έως το τέλος όπου ο Ρινκ πλούσιος ιδιοκτήτης πια – εξ αιτίας του πετρελαίου που βρέθηκε στο κτήμα που του είχε γράψει η αδελφή του Μπικ πετελαιοπηγών αντιμετωπίζει πλέον ως ίσος και καλύτερος ακόμη, τον άλλοτε πλούσιο εργοδότη του  κτηματία Μπένεντικτ. Το ράντσο του το ονόμασε «Μικρή Ριάτα» σε αντιδιαστολή με τη Μεγάλη Ριάτα» του «αντιζήλου» του – καθώς είχε ερωτευθεί και τη γυναίκα του.

James Dean – Giant

Η υποψηφιότητα του Τζέιμς Ντην (1956) τον βρήκε ήδη νεκρό (1955). Ο Στήβενς χρησιμοποίησε άλλον ηθοποιό σε ορισμένες σκηνές του τέλους. Ο Στήβενς ως τελειομανής έκανε μόνος του το μοντάζ που διήρκεσε έναν χρόνο! Επίσης η κόρη της Λέσλι Μπένεντικτ ήταν η μεγαλύτερη της – τότε ανερχόμενη ηθοποιός, Κάρολ Μπέικερ
Το περιοδικό TV Guide έδωσε στην ταινία τη μέγιστη βαθμολογία των τεσσάρων αστεριών, επαινώντας κυρίως την ερμηνεία του Τζέιμς Ντιν γράφοντας: Αυτός ήταν ο τελευταίος ρόλος στη σύντομη καριέρα του ηθοποιού κι η παρουσία του απογείωσε την ταινία. Ερμηνεύει το ρόλο του με την τεχνική της Μεθόδου και το υπόλοιπο καστ φαίνεται να είναι διχασμένο μεταξύ του δέους που προκαλεί το ταλέντο του και της αποστροφής που προκαλεί η εξυπνάδα του!

Η ταινία κόστισε 5.400 εκ. δολ. και είχε κέρδη 35 εκ. δολ. !

Τίτλος: Ο Γίγας Giant
Σκηνοθεσία: Τζωρτζ Στήβενς
Πρωταγωνιστούν: Λιζ Τέιλορ, Ροκ Χάτσον, Τζέιμς Ντην
Είδος: Δραματική
Τόποι γυρισμάτων: Αριζόνα (Τέξας) – Μάβα
Έτος: 1956 – Πρεμιέρα 10 Οκτωβρίου, Νέα Υόρκη
Διάρκεια: 201΄
Τιμητικές διακρίσεις: Όσκαρ σκηνοθεσίας -το δεύτερο- για τον George Stevens – το πρώτο το είχε κερδίσει με το «Μια θέση στον ήλιο», υποψηφιότητες για Όσκαρ Α΄ανδρικού ρόλου για τους Rock Hudson, James Dean, διασκευασμένου σεναρίου (από το μυθιστόρημα της Edna Ferber), κοστουμιών, μοντάζ κλπ.

Miss Julie

Δεσποινίς Τζούλια

Μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου θεατρικού έργου του Αύγουστου Στρίντμπεργκ σε σενάριο, σκηνοθεσία Λιβ Ούλμαν αποδεικνυομένη μια άξια μαθήτρια του μέντορα της Ίνγκμαρ Μπέργκμαν: τα ίδια σκοτεινά πάθη, η αναζήτηση του Θείου, ανέφικτοι έρωτες, μια πορεία προς ένα τέλος απρόσμενα τραγικό.

Όλα αυτά εκτυλίσσονται σε μια μέρα, αλλά τα χρόνια που την έφεραν ήταν πολλά – καθώς παρακολουθούμε τη μικρή Τζούλι που μεγαλώνοντας βρήκε στο πρόσωπο του υπηρέτη (valet) τους, ένα ανάρμοστο γι’ αυτήν πάθος, οδηγώντας τον άρρωστο ψυχισμό της σε μια αναπόφευκτη πιστεύοντας, σωτηρία της ψυχής της.

Με τους Jessica Chastain, Colin Farrell. (2014) σκηνοθεσία Liv Ullmann

Mamma Roma

Mamma Roma

Σκηνοθεσία: Πιερ-Πάολο Παζολίνι
Έτος: 1962
Πρωταγωνιστούν: Anna Magnani, Ettore Garafolo, Franco Citti
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 106΄
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Ρώμη, Λάζιο
Τιμητικές διακρίσεις: Φεστιβάλ Βενετίας Πιερ-Πάολο Παζολίνι βραβείο Ιταλικών σινεμά, Άννα Μανιάνι βραβείο New Cinema, Υποψηφιότητα για τον Χρυσό Λέοντα, Πιερ Πάολο Παζολίνι

Υπόθεση: Η επονομαζόμενη Μάμα Ρόμα μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στους δρόμους της Ρώμης ως εκδιδόμενη γυναίκα, έχοντας μαζέψει αρκετά χρήματα, αποφασίζει να αγοράσει ένα καθώς πρέπει διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης καθώς κι ένα πάγκο στη τοπική λαϊκή αγορά.

4/4

Θα ‘ναι ένα νέο ξεκίνημα για ‘κείνην και για τον 16χρονο γιο της Έκτορα, στον οποίο έχει μεγάλη αδυναμία και που ως τότε ζούσε στα περίχωρα. Του βρίσκει δουλειά σαν γκαρσόνι σε ένα εστιατόριο του κέντρου όπου είχε πάει μια μέρα καλεσμένη σε ένα γάμο, αλλά αυτός γρήγορα τα παρατάει καθώς δεν θέλει ούτε να σπουδάσει ούτε να εργασθεί.

Θέλει να γυρίζει με τους ανεπρόκοπους φίλους του στα περίχωρα και στην παραλία – να επιδίδεται σε καυγάδες, διάφορες δουλειές του ποδαριού ακόμη και απάτες. Αυτή προσπαθεί να τον φέρει στον ίσιο δρόμο καλοπιάνοντας τον αγοράζοντας του γι’ αυτό και μια μοτοσυκλέτα. Ο γιος της θα είναι η μοναδική της έννοια: το πως θα τον κάνει έναν έντιμο άνθρωπο αλλά οι προσπάθειες της δεν ευοδώνονται καθώς το παρελθόν την καταδιώκει μην αφήνοντας το καινούργιο να απαλείψει το παλιό, προσκρούοντας παρά τις ωραίες ελπίδες της, στο δραματικό τέλος.

Λεπτομέρειες Κατά την πρεμιέρα στις 22/9/1962 στη Ρώμη, ο Παζολίνι έτυχε επιθέσεως από φασίστες που διαμαρτύρονταν εναντίον του έργου.

Το έργο αποτελεί το 2ο μέρος της τριλογίας της «Αισθηματικής διάψευσης» αν θέλετε: Α΄μέρος «Ακατόνε» 1961, Β΄Μέρος «Μάμα Ρόμα» 1962, Γ΄Μέρος «Το θεώρημα» 1968. Οι δύο πρώτες ταινίες έχουν ως περίγυρο τις φτωχογειτονιές (οι δύο πρώτες έχουν ως ήρωες τους φτωχοδιάβολους των αστικών περιχώρων) ενώ η τρίτη την εύπορη τάξη (η συναισθηματική κατάπτωση των μελών μιας πλούσιας οικογένειας του Μιλάνου).

περισσότερα για την ταινία (Γαλλικά)

Mamma Roma 1962

Ηλιόλουστος έρωτας (Κάτω απ’ τον ήλιο της Τοσκάνης)

Κάτω απ’ τον ήλιο της Τοσκάνης

Diane Lane, Raoul Bova – Ηλιόλουστος Έρωτας 2003

Τίτλος: Under the Toscan sky (ελληνικός τίτλος: Ηλιόλουστος έρωτας)
Σκηνοθεσία: Audrey Wells
Σενάριο: Audrey Wells – βασισμένο στο βιβλίο της Frances Mayes
Παίζουν: Diane Lane, Raoul Bova, Sandra Oh, Lindsey Duncan, Pawel Szajda, Vincent Riotta
Είδος: Ρομαντική κωμωδία
Διάρκεια: 113΄
Έτος: 2003
Τιμητικές διακρίσεις: Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα 2004 καλύτερης ηθοποιίας Νταϊάν Λέην, υποψηφιότητα βραβείο Χόλυγουντ μακιγιάζ – κομμώσεις, για το στυλ της Νταϊάν Λέην
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Ιταλία, Τοσκάνη (Ποζιτάνο)
Μουσική επένδυση: Μεταξύ των υπολοίπων κομματιών το Saturday night is the loneliest night in the week (jazz), τα κλασσικά: Τζοακίνο Ροσσίνι – Ο κουρέας της Σεβίλης Πράξη ΙΙ, Τζάκομο Πουτσίνι – Μαντάμ Μπάτερφλαϊ κ. ά.

Diane Lane Ηλιόλουστος Έρωτας

Υπότιτλος: «Όλα μπορεί να συμβούν»

Υπόθεση: Η Φράνσις Μέγιες ζει στο Σαν Φραντζίσκο βοηθώντας οικονομικά τον επίσης συγγραφέα άνδρα της, από τη δουλειά της ως καθηγήτρια και κριτικός λογοτεχνίας καθώς επίσης και συγγραφεύς. Η τέλεια και τακτοποιημένη ζωή της κυλά ανέμελα –  αφοσιωμένη τον περισσότερο καιρό στη συγγραφή του νέου της βιβλίου, ως τη μέρα που όλα γκρεμίζονται: ο άνδρας της – που διατηρούσε εν αγνοία της εξωσυζυγικό δεσμό, της ζητάει διαζύγιο και όχι μόνο: αξιώνει και την υποστήριξη της στα δύσκολα οικονομικά του.

Diane Lane, Raoul Bova – Ηλιόλουστος έρωτας

Η φίλη της Πάτι τότε, τη συμβουλεύει να πάει ταξίδι στην Ιταλία, να απομακρυνθεί από τη στενάχωρη κατάσταση αυτής της απρόσμενης εξέλιξης στη ζωή της, που την έχει τσακίσει συναισθηματικά. Της ανακοινώνει πως της παραχωρεί το σπίτι που διαθέτει με τη φίλη της Γκρέις – με την οποία οι δρόμοι τους έχουν χωρίσει, στην παραθαλάσσια κωμόπολη Ποζιτάνο της Τοσκάνης, παροτρύνοντας τη να φύγει το γρηγορώτερο για την Ιταλία.
Η Φράνσις δέχεται και εκεί στην κωμόπολη γνωρίζεται μ’ ένα Ιταλό, τον Μαρτσέλο και ο έρωτας δεν αργεί να φουντώσει μεταξύ τους. Αυτό το απρόσμενο συμβάν την οδηγεί να μένει όλο και περισσότερο στη βίλα στην Τοσκάνη – ενθουσιασμένη από όλα, ακόμα σκέπτεται και να αγοράσει την υπέροχη βίλα, να μη ξαναγυρίσει ποτέ πια στην πατρίδα της, στις οδυνηρές πληγές της παλιάς – άλλοτε ευτυχισμένης ζωή της.

4/5

Λεπτομέρειες από την ταινία: Ο σκηνοθέτης Μάριο Μονιτσέλι εμφανίζεται ως ο γέρος πωλητής λουλουδιών. Η μουσική περιλαμβάνει και την «Άρια της Μπέρτα» από την πράξη ΙΙ, του Κουρέα της Σεβίλης (Barbiere di Siviglia).

Ψάχνοντας τον Sugar Man

Για τους Fans του είδους της μουσικής του Bob Dylan Ψάχνοντας τον Sugar Man – Όσκαρ Ντοκυμαντέρ 2012

Τίτλος: Ψάχνοντας τον Sugar Man (Searching Sugar Man)
Σκηνοθεσία: Malik Bendjelloul (1977 – 2014)
Παίζουν: Sixto Rodriguez, Stephen Segerman, Dennis Coffey συμπαραγωγός του (Cold Fact), Dan DiMaggio μπάρμαν στο Brewery κ.ά.
Είδος: Ντοκυμαντέρ
Έτος: 2012
Διάρκεια: 86΄
Τόποι Γυρισμάτων: Detroit – Michigan, Cape Town – South Africa
Τιμητικές Διακρίσεις: Όσκαρ κατηγορία Ντοκυμαντέρ 2012, Detroit Film Critic Society υποψηφιότητα καλύτερου Ντοκυμαντέρ 2012, Tribeca Film Festival 2η θέση, 2012, Sundance Film Festival κατηγορία Σινεμά του Κόσμου, Ντοκυμαντέρ: Βραβείο Κοινού, Ειδικής Κριτικής Επιτροπής, υποψηφιότητα για βραβείο Μεγάλης Κριτικής Επιτροπής 2012, WGA (Writers Guild Award) καλύτερο σενάριο για ντοκυμαντέρ κ.ά.

Υπόθεση: Δύο Νοτιοαφρικάνοι ψάχνουν να μάθουν τι απέγινε το άγνωστο μουσικό τους ίνδαλμα, ο μυστηριώδης ροκ τραγουδιστής και κιθαρίστας των 70′ s Rodriguez. Να ζει άραγε ή να πέθανε;

Malik Bendjelloul Quotes: Νομίζω πως το Sugar Man δεν είναι ένα καταπληκτικό ντοκουμέντο για τη μουσική, όπως δεν είναι και το «Social Network» ένα έργο για κομπιούτερς. Απλώς είναι ένα έργο που περιέχει έναν καταπληκτικό δίσκο μουσικής.

Μικρό Εξοχικό

Sixto Rodriguez: Coming from Reality

Είχε τελειώσει η μέρα πια και καθώς η νύχτα προχωρούσε άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σ’ ένα ντοκυμαντέρ για έναν τραγουδιστή που μόλις άρχιζε. Ποιος να ‘ναι αναρρωτιόμουν και περίμενα να ξεκινήσει η ταινία για να μάθω. Ήταν γυρισμένη στο Ντητρόιτ εκεί που ανθούσε η βιομηχανία προ ετών – πριν τη παγκοσμιοποίηση, όταν πολλές εταιρείες έφυγαν από εκεί ή έκλεισαν.
Το Ντητρόιτ ήταν ανθούσα βιομηχανική περιοχή στα 70’s καθώς εκεί βρίσκονταν οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ. Πόλη όπου απασχολούνταν στη βιομηχανία φτωχοί μετανάστες περισσότερο, διαβιώνοντας εκείνη την περίοδο μέσα σε άθλιες συνθήκες.

Sixto Rodriguez – Έρχομαι από την πραγματικότητα

Detroit, Michigan 1968: Ο φακός εστιάζει στους βρεγμένους δρόμους, στις ξεφτισμένες επιγραφές από τα μπαρ. «Σερβίρουμε ποτά, κοκτέιλς, φαγητό, ζωντανή μουσική» έγραφε μία. Μια άλλη «Εντελώς γυμνό μετά τις 12μμ» επρόκειτο για μπαρ με κάποιον που έπαιζε κιθάρα ή κάποιο τοπικό συγκρότημα, το άλλο για ένα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 757 επιπλέον λέξεις

Η Ρόζα της Σμύρνης

«Ρόζα της Σμύρνης» – Χωρίς αποσκευές, γεμάτη μυστικά

Τίτλος: Η Ρόζα της Σμύρνης (Roza of Smyrna)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κορδέλλας
Πρωταγωνιστούν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Τάσος Νούσιας, Γιουλίκα Σκαφίδα, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιλμάζ Γκρούντα
Σενάριο: Χριστίνα Λαζαρίδη (Βασισμένο στο βιβλίο «Ισμαήλ και Ρόζα»)
Είδος: Δράμα
Έτος: 2016
Τόποι γυρισμάτων: Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Λέσβος (Αγιάσος)
Διάρκεια: 97΄

Υπόθεση: Αθήνα, 1987. Ο αρχιτέκτων Δημήτρης παθιασμένος συλλέκτης παλιών αντικειμένων θέλει να οργανώσει ένα υλικό για μια έκθεση που θα γίνει στην Αθήνα με θέμα τον συγκερασμό πολιτισμών δια μέσου ιστορικών χρονικών περιόδων.

Έχοντας στρέψει το ενδιαφέρον του στη Σμύρνη την εποχή της Καταστροφής καθώς και την εποχή πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας, αποφασίζει να πάει ως εκεί. Στο ταξίδι του γι’ αυτό το σκοπό – στη Σμύρνη, συνοδεύεται από τον διευθυντή του μουσείου και τη φιλενάδα του Ρίτα.

Σε μια περιπλάνηση του στην πόλη προς εύρεση υλικού βρίσκει μια παλιά φωτογραφία, ένα νυφικό με ένα λεκέ αίματος επάνω και ένα γράμμα. Αυτά τα πειστήρια γίνονται η αιτία να γνωρίσει από κοντά την ηλικιωμένη αινγματική Ρόζα που ζει με την εγγονή της Μαριάννα στην Σμύρνη, έχοντας για δεκαετίες κρυμμένο ένα μυστικό σχετικά με τη σχέση της την εποχή που ζούσε στη Σμύρνη με τον ισχυρό Τούρκο, τον Ισμαήλ. Αυτό το μυστικό οδηγεί τον Δημήτρη, τη Μαριάννα και τη Ρίτα, να γίνουν κοινωνοί της ιστορίας της, καθώς θα την αναβιώσουν μέσα από τις διηγήσεις της.

Το Βιβλίο: «Ισμαήλ και Ρόζα»: Η αινιγματική Σμυρνιά γερόντισσα Ρόζα και ο πανίσχυρος Ισμαήλ ζουν επί δεκαετίες με το βάρος ενός μυστικού σημαδεμένου από τη βία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το συλλεκτικό πάθος ενός αρχιτέκτονα, μια παλιά φωτογραφία και ένα νυφικό λερωμένο με αίμα γίνονται η αφορμή για ν’ ανασυρθεί η ιστορία τους από το παρελθόν και μαζί της κομμάτια της παρουσίας και της δράσης του ελληνισμού στη Μικρασία. Του Γιάννη Γιαννέλλη – Θεοδοσιάδη.