Ηλιόλουστος έρωτας (Κάτω απ’ τον ήλιο της Τοσκάνης)

Κάτω απ’ τον ήλιο της Τοσκάνης

Diane Lane, Raoul Bova – Ηλιόλουστος Έρωτας 2003

Τίτλος: Under the Toscan sky (ελληνικός τίτλος: Ηλιόλουστος έρωτας)
Σκηνοθεσία: Audrey Wells
Σενάριο: Audrey Wells – βασισμένο στο βιβλίο της Frances Mayes
Παίζουν: Diane Lane, Raoul Bova, Sandra Oh, Lindsey Duncan, Pawel Szajda, Vincent Riotta
Είδος: Ρομαντική κωμωδία
Διάρκεια: 113΄
Έτος: 2003
Τιμητικές διακρίσεις: Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα 2004 καλύτερης ηθοποιίας Νταϊάν Λέην, υποψηφιότητα βραβείο Χόλυγουντ μακιγιάζ – κομμώσεις, για το στυλ της Νταϊάν Λέην
Τοποθεσίες γυρισμάτων: Ιταλία, Τοσκάνη (Ποζιτάνο)
Μουσική επένδυση: Μεταξύ των υπολοίπων κομματιών το Saturday night is the loneliest night in the week (jazz), τα κλασσικά: Τζοακίνο Ροσσίνι – Ο κουρέας της Σεβίλης Πράξη ΙΙ, Τζάκομο Πουτσίνι – Μαντάμ Μπάτερφλαϊ κ. ά.

Diane Lane Ηλιόλουστος Έρωτας

Υπότιτλος: «Όλα μπορεί να συμβούν»

Υπόθεση: Η Φράνσις Μέγιες ζει στο Σαν Φραντζίσκο βοηθώντας οικονομικά τον επίσης συγγραφέα άνδρα της, από τη δουλειά της ως καθηγήτρια και κριτικός λογοτεχνίας καθώς επίσης και συγγραφεύς. Η τέλεια και τακτοποιημένη ζωή της κυλά ανέμελα –  αφοσιωμένη τον περισσότερο καιρό στη συγγραφή του νέου της βιβλίου, ως τη μέρα που όλα γκρεμίζονται: ο άνδρας της – που διατηρούσε εν αγνοία της εξωσυζυγικό δεσμό, της ζητάει διαζύγιο και όχι μόνο: αξιώνει και την υποστήριξη της στα δύσκολα οικονομικά του.

Diane Lane, Raoul Bova – Ηλιόλουστος έρωτας

Η φίλη της Πάτι τότε, τη συμβουλεύει να πάει ταξίδι στην Ιταλία, να απομακρυνθεί από τη στενάχωρη κατάσταση αυτής της απρόσμενης εξέλιξης στη ζωή της, που την έχει τσακίσει συναισθηματικά. Της ανακοινώνει πως της παραχωρεί το σπίτι που διαθέτει με τη φίλη της Γκρέις – με την οποία οι δρόμοι τους έχουν χωρίσει, στην παραθαλάσσια κωμόπολη Ποζιτάνο της Τοσκάνης, παροτρύνοντας τη να φύγει το γρηγορώτερο για την Ιταλία.
Η Φράνσις δέχεται και εκεί στην κωμόπολη γνωρίζεται μ’ ένα Ιταλό, τον Μαρτσέλο και ο έρωτας δεν αργεί να φουντώσει μεταξύ τους. Αυτό το απρόσμενο συμβάν την οδηγεί να μένει όλο και περισσότερο στη βίλα στην Τοσκάνη – ενθουσιασμένη από όλα, ακόμα σκέπτεται και να αγοράσει την υπέροχη βίλα, να μη ξαναγυρίσει ποτέ πια στην πατρίδα της, στις οδυνηρές πληγές της παλιάς – άλλοτε ευτυχισμένης ζωή της.

4/5

Λεπτομέρειες από την ταινία: Ο σκηνοθέτης Μάριο Μονιτσέλι εμφανίζεται ως ο γέρος πωλητής λουλουδιών. Η μουσική περιλαμβάνει και την «Άρια της Μπέρτα» από την πράξη ΙΙ, του Κουρέα της Σεβίλης (Barbiere di Siviglia).

Ψάχνοντας τον Sugar Man

Για τους Fans του είδους της μουσικής του Bob Dylan Ψάχνοντας τον Sugar Man – Όσκαρ Ντοκυμαντέρ 2012

Τίτλος: Ψάχνοντας τον Sugar Man (Searching Sugar Man)
Σκηνοθεσία: Malik Bendjelloul (1977 – 2014)
Παίζουν: Sixto Rodriguez, Stephen Segerman, Dennis Coffey συμπαραγωγός του (Cold Fact), Dan DiMaggio μπάρμαν στο Brewery κ.ά.
Είδος: Ντοκυμαντέρ
Έτος: 2012
Διάρκεια: 86΄
Τόποι Γυρισμάτων: Detroit – Michigan, Cape Town – South Africa
Τιμητικές Διακρίσεις: Όσκαρ κατηγορία Ντοκυμαντέρ 2012, Detroit Film Critic Society υποψηφιότητα καλύτερου Ντοκυμαντέρ 2012, Tribeca Film Festival 2η θέση, 2012, Sundance Film Festival κατηγορία Σινεμά του Κόσμου, Ντοκυμαντέρ: Βραβείο Κοινού, Ειδικής Κριτικής Επιτροπής, υποψηφιότητα για βραβείο Μεγάλης Κριτικής Επιτροπής 2012, WGA (Writers Guild Award) καλύτερο σενάριο για ντοκυμαντέρ κ.ά.

Υπόθεση: Δύο Νοτιοαφρικάνοι ψάχνουν να μάθουν τι απέγινε το άγνωστο μουσικό τους ίνδαλμα, ο μυστηριώδης ροκ τραγουδιστής και κιθαρίστας των 70′ s Rodriguez. Να ζει άραγε ή να πέθανε;

Malik Bendjelloul Quotes: Νομίζω πως το Sugar Man δεν είναι ένα καταπληκτικό ντοκουμέντο για τη μουσική, όπως δεν είναι και το «Social Network» ένα έργο για κομπιούτερς. Απλώς είναι ένα έργο που περιέχει έναν καταπληκτικό δίσκο μουσικής.

Μικρό Εξοχικό

Sixto Rodriguez: Coming from Reality

Είχε τελειώσει η μέρα πια και καθώς η νύχτα προχωρούσε άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα σ’ ένα ντοκυμαντέρ για έναν τραγουδιστή που μόλις άρχιζε. Ποιος να ‘ναι αναρρωτιόμουν και περίμενα να ξεκινήσει η ταινία για να μάθω. Ήταν γυρισμένη στο Ντητρόιτ εκεί που ανθούσε η βιομηχανία προ ετών – πριν τη παγκοσμιοποίηση, όταν πολλές εταιρείες έφυγαν από εκεί ή έκλεισαν.
Το Ντητρόιτ ήταν ανθούσα βιομηχανική περιοχή στα 70’s καθώς εκεί βρίσκονταν οι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ. Πόλη όπου απασχολούνταν στη βιομηχανία φτωχοί μετανάστες περισσότερο, διαβιώνοντας εκείνη την περίοδο μέσα σε άθλιες συνθήκες.

Sixto Rodriguez – Έρχομαι από την πραγματικότητα

Detroit, Michigan 1968: Ο φακός εστιάζει στους βρεγμένους δρόμους, στις ξεφτισμένες επιγραφές από τα μπαρ. «Σερβίρουμε ποτά, κοκτέιλς, φαγητό, ζωντανή μουσική» έγραφε μία. Μια άλλη «Εντελώς γυμνό μετά τις 12μμ» επρόκειτο για μπαρ με κάποιον που έπαιζε κιθάρα ή κάποιο τοπικό συγκρότημα, το άλλο για ένα…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 757 επιπλέον λέξεις

Η Ρόζα της Σμύρνης

«Ρόζα της Σμύρνης» – Χωρίς αποσκευές, γεμάτη μυστικά

Τίτλος: Η Ρόζα της Σμύρνης (Roza of Smyrna)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κορδέλλας
Πρωταγωνιστούν: Λήδα Πρωτοψάλτη, Τάσος Νούσιας, Γιουλίκα Σκαφίδα, Ευγενία Δημητροπούλου, Γιλμάζ Γκρούντα
Σενάριο: Χριστίνα Λαζαρίδη (Βασισμένο στο βιβλίο «Ισμαήλ και Ρόζα»)
Είδος: Δράμα
Έτος: 2016
Τόποι γυρισμάτων: Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Λέσβος (Αγιάσος)
Διάρκεια: 97΄

Υπόθεση: Αθήνα, 1987. Ο αρχιτέκτων Δημήτρης παθιασμένος συλλέκτης παλιών αντικειμένων θέλει να οργανώσει ένα υλικό για μια έκθεση που θα γίνει στην Αθήνα με θέμα τον συγκερασμό πολιτισμών δια μέσου ιστορικών χρονικών περιόδων.

Έχοντας στρέψει το ενδιαφέρον του στη Σμύρνη την εποχή της Καταστροφής καθώς και την εποχή πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας Τουρκίας, αποφασίζει να πάει ως εκεί. Στο ταξίδι του γι’ αυτό το σκοπό – στη Σμύρνη, συνοδεύεται από τον διευθυντή του μουσείου και τη φιλενάδα του Ρίτα.

Σε μια περιπλάνηση του στην πόλη προς εύρεση υλικού βρίσκει μια παλιά φωτογραφία, ένα νυφικό με ένα λεκέ αίματος επάνω και ένα γράμμα. Αυτά τα πειστήρια γίνονται η αιτία να γνωρίσει από κοντά την ηλικιωμένη αινγματική Ρόζα που ζει με την εγγονή της Μαριάννα στην Σμύρνη, έχοντας για δεκαετίες κρυμμένο ένα μυστικό σχετικά με τη σχέση της την εποχή που ζούσε στη Σμύρνη με τον ισχυρό Τούρκο, τον Ισμαήλ. Αυτό το μυστικό οδηγεί τον Δημήτρη, τη Μαριάννα και τη Ρίτα, να γίνουν κοινωνοί της ιστορίας της, καθώς θα την αναβιώσουν μέσα από τις διηγήσεις της.

Το Βιβλίο: «Ισμαήλ και Ρόζα»: Η αινιγματική Σμυρνιά γερόντισσα Ρόζα και ο πανίσχυρος Ισμαήλ ζουν επί δεκαετίες με το βάρος ενός μυστικού σημαδεμένου από τη βία της Μικρασιατικής Καταστροφής. Το συλλεκτικό πάθος ενός αρχιτέκτονα, μια παλιά φωτογραφία και ένα νυφικό λερωμένο με αίμα γίνονται η αφορμή για ν’ ανασυρθεί η ιστορία τους από το παρελθόν και μαζί της κομμάτια της παρουσίας και της δράσης του ελληνισμού στη Μικρασία. Του Γιάννη Γιαννέλλη – Θεοδοσιάδη.

Barbara

Barbara – Σκηνοθεσία: Christian Petzold

Barbara

Τίτλος: Barbara
Σκηνοθεσία: Christian Petzold
Σενάριο: Christian Petzold
Πρωταγωνιστούν: Nina Hoss, Ronald Zehrfeld, Rainer Bock
Έτος: 2012
Είδος: Κοινωνική, Πολιτική, Αισθηματική
Διάρκεια: 105′
Τόποι γυρισμάτων: Άνω Σαξωνία (Saxony-Anhalt) (Γερμανία)
Τιμητικές διακρίσεις: (Κυριότερες): Υποψηφιότητα για τον Χρυσό Λέοντα, Έπαθλο Ασημένιος Λέοντας κατηγορία καλύτερος Σκηνοθέτης Christian Petzold, Βραβείο Αναγνωστών Berliner Morgenpost ως η καλύτερη ταινία, Βερολίνο 2012, Κάπρι Hollywood 2012: Καλύτερη ευρωπαία ηθοποιός Nina Hoss, Βραβείο Γερμανών κριτικών ταινιών, Christian Petzold, καλύτερη ταινία 2013

Υπόθεση: Στη κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία του ’80, μια γιατρός η Μπάρμπαρα, έρχεται στο τοπικό νοσοκομείο μιας μικρής επαρχιακής κωμόπολης έχοντας πέσει σε δυσμένεια στην πρωτεύουσα. Ο λόγος; ζήτησε μια βίζα εξόδου από τη χώρα. Εκεί τα περιστατικά είναι αρκετά, οι γιατροί λιγοστοί. Αν και συνδέεται με ένα ανώτερο στέλεχος της πρωτεύουσας, δημιουργεί σχέση με το γιατρό του νοσοκομείου αν και στην αρχή ήταν κλειστή και δύσπιστη επειδή φοβόταν τυχόν πληροφοριοδότες της Stasi μέσα στο νοσοκομείο. Το έργο ήταν η επίσημη συμμετοχή της Γερμανίας στα Όσκαρ του 2013 στη κατηγορία της ξενόγλωσσης ταινίας.

Κριτική: Το έργο από την πρώτη σκηνή σε βάζει στην ατμόσφαιρα της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας υπό το φόβητρο της Στάζι (Stasi). Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’80: Ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος που και στην εξοχή ακόμη – όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, δεν μπορεί να κρύψει το πρόσωπο του. Η φτώχεια, οι στερήσεις των καθημερινών ανέσεων, πάνε μαζί με την καχυποψία, το φόβο σαν ένας ιστός που τυλίγει το υπέροχο φυσικό τοπίο. Μια μελαγχολία διάχυτη, μια τυπικότητα που πρέπει να συνάδει με τους κανόνες του καθεστώτος. Μια απλή ιστορία που καταδείχνει το φόβο που περνάει στους ανθρώπους διαχεόμενος στους γύρω του.

5/5

Ποιος δεν θέλει να φύγει να γλυτώσει; Όμως αυτό θα πρέπει να σχεδιαστεί κρυφά όσο πιο πολύ γίνεται – η οδός προς τον έξω κόσμο είναι μια οδός διαφυγής από το καταπιεστικό καθεστώς. μια φυγή από το μαρτύριο του φόβου. Ο έρωτας κι αυτός είναι πιασμένος στα νύχια του φόβου, γίνεται αιτία ενός ακόμη λόγου φυγής. Αυτή είναι μια ιστορία του κλεισίματος των οριζόντων, μια ταινία για το κακό που αυταρχικά καθεστώτα μπορούν να επιφέρουν σε αθώους ανθρώπους.

Ηθοποιία, σκηνοθεσία, σενάριο – όλα δένουν με το σύνολο για μια ταινία – καταγγελία των μεθόδων των αυταρχικών καθεστώτων. Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει επίσης το όμορφο τοπίο της γερμανικής εξοχής με το επαρχιακό νοσοκομείο, τα δάση γύρω του, τους μικρούς δρόμους του χωριού. Η φύση απέναντι στην καταπιεστικότητα – των καθεστώτων, αλλά και ο έρωτας, άμυνα των ανθρώπων απέναντι σε μια στερημένη ελευθερία, που πρέπει να ξανακερδηθεί.

Οι Όμορφες της Νύχτας

Les Belles de Nuit

Gérard Philipe, Gina Lollobrigida – «Οι όμορφες της νύχτας» 1953

Τίτλος: Οι Όμορφες της Νύχτας
Σκηνοθεσία: René Clair
Σενάριο: Ρενέ Κλαιρ
Πρωταγωνιστούν:  Gérard Philipe, Martine Carol, Gina Lollobrigida, Magali Vendeuil
Είδος: Αισθηματικό, Φαντασίας
Έτος: 1952
Διάρκεια: 87΄
Τιμητικές διακρίσεις (Κυριότερες): Βραβείο Καλύτερης ταινίας 1953 Κριτικών Γαλλικού Κιν/φου, Fipresci, Βραβείο René Clair, Υποψηφιότητα για τον Χρυσό Λέοντα, Βενετία 1953

Υπόθεση: Ο νεαρός Claude, ένας νεαρός ονειροπόλος συνθέτης, είναι το πρωί δάσκαλος, το βράδυ γίνεται ένας συνθέτης που αγωνίζεται. Δυστυχώς όλοι προτιμούν το θόρυβο από τη μουσική. Στα όνειρά του όμως, ζει σε άλλες σφαίρες όπου εκτιμούν το έργο του, του δίνουν το προβάδισμα, κατακτά ωραίες γυναίκες – ιδεατές μορφές πραγματικών υπάρξεων που γνωρίζει στην πραγματική ζωή. Τα όνειρα του γίνονται φαντασιώσεις που τον ακολουθούν στο φως της μέρας καθώς περπατά:

Η Edmée σε Edmée 1900 και Edmée de Villebois, η ταμίας του «Grand Café» σε Leila 1830, η Suzanne κόρη του ιδιοκτήτη του γκαράζ, σε Suzanne 1789, η υπάλληλος του Ταχυδρομείου σε Madame Bonacieux, όλες μεταβάλλονται από τη φαντασία του Claude – όπως και ο εαυτός του αντίστοιχα,  σε μυθικές φιγούρες μιας άλλης εποχής. Κι από ‘κει ξεκινά μια σύγχιση όπου πραγματικότητα και φαντασία συγκρούονται, δημιουργώντας απρόβλεπες συνάμα διασκεδαστικές καταστάσεις.

Κριτική από χρήστη imdb.com: Ένα όμορφο νοσταλγικό έργο
Πρόκειται για μια ταινία που θ’ αρέσει σε όσους νοσταλγούν την αξία της γοητευτικού. Σήμερα λίγες ταινίες το διαθέτουν – είτε Γαλλικές, Αμερικανικές ή άλλες.
Τη γοητεία είναι δύσκολο να την ορίσουμε αλλά την καταλαβαίνουμε μόλις τη δούμε. Τα όνειρα που κάνει ένας νέος συνθέτης μοιάζουν μια επιπόλαιη ουτοπία αλλά όταν τον υποδύεται ένας ηθοποιός της αξίας του Ζεράρ Φιλίπ όλα μοιάζουν πραγματικότητα.
Η ουσία της ταινίας είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε ουτοπία και πραγματικότητα.

Ο ήρωας συνέχεια έρχεται μπροστά στη διαπίστωση πόσο συνηθισμένη είναι η κοινή ζωή πόσο ανικανοποίητο μπορεί να τον αφήνει όσον αφορά στις φαντασιώσεις του. Συνεχώς βρίσκεται μπροστά στο τείχος της πραγματικότητας. Κι αυτές οι σκηνές της προσγείωσης του είναι και οι πιο αστείες.
Όταν τα παιδιά στην τάξη όπου διδάσκει τον κοροϊδεύουν μέχρι θανάτου πόσο ταπεινωτικό αλλά και πόσο αστείο μπορεί να είναι.

Ο Ζεράρ Φιλίπ είπε πως ο σκηνοθέτης Ρενέ Κλαιρ δεν άφησε τίποτε στην τύχη. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε απόχρωση εξετάστηκαν εξονυχιστικά πριν μεταφερθούν στην οθόνη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν πως θα επιτευχθεί ο ρυθμός. Προφανώς μίκραιναν ορισμένες σκηνές για να προβάλουν το κωμικό στοιχείο. Ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες και ένας ηθοποιός αδιαμφισβήτητου ταλέντου, ευσυνειδησία και γοητεία συνεργάστηκαν σε μια ποροσπάθεια που μας θυμίζει το ποια ήταν η Γαλλική κουλτούρα.
Μπορεί σήμερα να μοιάζει παρωχημένο και χαζό για πολλούς, αλλά σε άλλους προσφέρει την πλήρη αντανάκλαση εικόνων της αξίας ενός πολιτισμού, που δεν θα ξαναδούμε ποτέ ξανά.

A Deriva (Όταν έρχονται τα σύννεφα)

À Deriva

Τίτλος: Όταν έρχονται τα σύννεφα (Adrift)
Σκηνοθεσία: Heitor Dhalia
Φωτογραφία: Ricardo della Rosa
Παίζουν: Vincent Cassel, Deborah Bloch, Laura Neiva, Camille Belle
Συγγραφείς: Heitor Dhalia, Vera Egito
Είδος: Κοινωνική
Έτος: 2009
Διάρκεια: 97΄
Χώρα: Βραζιλία
Τόποι γυρισμάτων: Ρίο ντε Τζανέιρο
Τιμητικές διακρίσεις: ABC Trophy 2010: Καλύτερη φωτογραφία Ricardo della Rosa, Cannes 2009 υποψηφιότητα για τη διάκριση Un certain regard: Heitor Dhalia

À Deriva (Adrift) θα πει ακυβέρνητο. Περισσότερο λέγεται για τα σκάφη – στη ταινία που έχει να κάνει με διακοπές, θάλασσα, ταχύπλοα σκάφη διακοπών, ο τίτλος ταιριάζει παραπέμποντας εν είδει συμπεράσματος του τέλους, σε ακυβέρνητα πάθη, ακυβέρνητη ζωή. Η ταινία έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία από το χωρισμό των γονιών του σκηνοθέτη και από τις διακοπές του – του καλοκαιριού.

Υπόθεση: Ενώ η Filipa κάνει διακοπές με τους γονείς και τ’ αδέλφια της σ’ ένα παραλιακό χωριό έξω από το Ρίο ντε Τζανέιρο (Burgos), ανακαλύπτει πως ο πατέρας της συνδέεται με μια άλλη γυναίκα παραθερίστρια την Angela – που μένει κι αυτή στο ίδιο μέρος που παραθερίζουν, για να γράψει ο πατέρας της το καινούργιο του βιβλίο.

Το χρονικό της ταινίας βρίσκεται στη δεκαετία του ’80 για να δείξει πόσο τραυματική εμπειρία είναι ένα διαζύγιο – εποχή που τα διαζύγια δεν ήταν και τόσο διαδεδομένα. Η Filipa βρίσκεται στην εφηβεία και έχει ήδη κάποιες ιδέες για τον έρωτα. Βλέπει τους γονείς της να μαλώνουν και αυτό της δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια ειδικά όταν ανακαλύπτει πως ο πατέρας της έχει δεσμό με την Αμερικάνα παραθερίστρια που μένει κοντά της στο εξοχικό τους. Με την ανακοίνωση των γονιών της πως θα χωρίσουν, ένας κόσμος σιγουριάς γκρεμίζεται μέσα της. Επιδίωξη της είναι να μη χωρίσουν οι γονείς της γι’ αυτό και λέει στον πατέρα της πως η φιλενάδα του βλέπει και άλλον άνδρα. Τίποτε όμως δεν γίνεται ν’ αλλάξει. Όπως λέει και ο πατέρας της στη μητέρα της Clarise – όταν του θυμίζει πως, «Κάποτε με αγαπούσες», – «Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός».

Ένα πολύ άρτιο έργο από όλες τις απόψεις: σκηνοθεσία, ηθοποιία, υπόθεση. Η τελευταία είναι φυσικά πολύ περιορισμένη στο θέμα: της ερωτικής φθίνουσας σχέσης, και παράλληλα, με το ερωτικό πρώτο σκίρτημα των νέων (teenagers), αλλά αποζημιώνει για την εξαιρετική φωτογραφία: τοποθεσίες, εσωτερικά σκηνικά, υπέροχες παραλίες. Μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα δείχνοντας παράλληλα την μοναδική ομορφιά της θάλασσας καθώς και της τροπικής βλάστησης των ακτών της ΝΑ Βραζιλίας.

4/5

Λεπτομέρειες:
Σενάριο: Clarise (η σύζυγος): Αν ο κάθε ένας που είχε εραστή δολοφονούνταν όλη η ανθρωπότητα θα είχε δολοφονηθεί!
Μουσική στην ταινία: «Be my baby» (The Ronettes)

Επίσημο site ταινίας

Πικρό Ρύζι

Τίτλος: Πικρό Ρύζι (Riso Amaro)
Σκηνοθεσία: Giuseppe de Santis
Σενάριο: Giuseppe De Santis
Πρωταγωνιστούν: Silvana Mangano, Raf Vallone, Doris Dowling, Vittorio Gassman
Έτος: 1949
Είδος: Δράμα
Διάρκεια: 108΄
Τοποθεσίες: Cascina Selve, Salasco, Piedmont (κοιλάδα ποταμού Πο)
Τιμητικές διακρίσεις: Υποψηφιότητα για Όσκαρ Σεναρίου (G. De Santis, Carlo Lizzani) 1951, Υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας  (Χρυσός Φοίνικας) Φεστιβάλ Κανών 1949

Θέμα: Η ζωή μιας κοινότητας αγροτών (ανδρών – κωπηλατών, επιτηρητών, γυναικών – εργατριών συγκομιδής ρυζιού), στο Βορρά της Ιταλίας στην κοιλάδα του ποταμού Πάδου.
Υπόθεση: Η Φραντζέσκα και ο Ουώλτερ είναι δύο μικρο-απατεώνες του Μιλάνου που για να γλυτώσουν την αστυνομία, βρίσκουν καταφύγιο στην επαρχία, ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα εργατών συγκομιδής ρυζιού. Εκεί η Φραντζέσκα γνωρίζεται με τη Σιλβάνα και θα γοητευθεί από τον ωραίο στρατιώτη Μάρκο, του γειτονικού  με τον καταυλισμό τους στρατώνα – το ίδιο και ο Ουώλτερ που θα γοητευθεί  κι αυτός από την ωραία Σιλβάνα. Έτσι οι τέσσερις τους εν μέσω της ιστορίας της κλοπής ενός περιδέραιου, έρωτα, αλλά και φόνου τελικά, σχηματίζουν ένα περίεργο ερωτικό τρίγωνο ο καθένας τους με τους νεοφερμένους στον τόπο τους.

Η ταινία είναι  γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο ύπαιθρο δίνοντας έμφαση στους αγρότες και τις φυτείες ρυζιού με επίκεντρο μια παράξενη ερωτική συμφωνία – αποτελεί δε κορυφαίο δείγμα του Ιταλικού νεορεαλισμού.Καθιέρωσε δε η εταιρεία παραγωγής Lux Film την Silvana Mangano ως κορυφαία σταρ του Ιταλικού κινηματογράφου.

Το θέμα από μόνο του είναι πρωτότυπο καθώς ασχολείται με τη ζωή των γυναικών χωρικών του Βορρά που απετέλεσε άλλωστε μέρος του εργατικού δυναμικού της χώρας, αλλά έχει ως επίκεντρο έναν σκοτεινό και απειλητικό καμβά μιας ιστορίας έρωτα, πόθου και παράβασης του νόμου, που το καθιστούν εφάμιλλο των ταινιών cinéma vérité του γαλλικού κινηματογράφου – υπερβαίνοντας έτσι τον απλό νεορεαλισμό.

4,5/5

Λεπτομέρειες: (1) Η έννοια Riso στα Ιταλικά έχει δύο έννοιες – το ρύζι αλλά και το χαμόγελο έτσι η ταινία περιέχει και την έννοια του πικρού χαμόγελου.
(2) Με το Πικρό Ρύζι ο Raf (Raffaele) Vallone καθιερώνεται ως διεθνής ηθοποιός. Ο σκηνοθέτης της εξέχουσας αυτής ταινίας του νεορεαλισμού Giuseppe De Santis, του έδωσε το ρόλο του στρατιώτη – διεκδικητής κι αυτός μαζί με τον Γκάσμαν, του έρωτα της Σιλβάνα Μαγκάνο ενώ αρχικά είχε προσληφθεί από την εταιρεία ως σύμβουλος επί ζητημάτων εργατικών διεκδικήσεων.
(3) Η Doris Dowling ήταν γνωστή Αμερικανίδα ηθοποιός και έπαιξε ως ξένη προσκεκλημένη της εταιρείας κατά το πρότυπο και άλλων ταινιών της εποχής βλέπε «Δύο γυναίκες» (La Cioccara)του De Sica (J.P. Belmondo).
Η Σκηνή του χορού όπου η Σιλβάνα φοράει το ψεύτικο εντέλει κολιέ

Προβλήθηκε: Action24 Παρασκευή, 12/8/2016

Συνέβη στο Πάρκο (Βίλα Μποργκέζε)

Vittorio De Sica, Giovanna Ralli – Βίλα Μποργκέζε

Τίτλος: Οι εραστές της Βίλα Μποργκέζε (Villa Borghese)
Παίζουν: Vittorio de Sica, Giovanna Ralli, Eduardo De Filippo, Micheline Presle, Gérard Philipe
Σκηνοθεσία: Gianni Franciolini, Vittorio de Sica
Συγγραφή / Σενάριο: Sergio Amidei
Είδος: Σπονδυλωτό (σκετς) αισθηματική κωμωδία / δράμα
Έτος: 1953
Διάρκεια: 98΄
Τοποθεσίες: Ρώμη, Villa Borghese
Μουσική: C’est si bon του Henri Betti (1917-2005)

Η Villa Borghese είναι μια παλιά έπαυλις στο μέσον ενός τεράστιου πάρκου στη Ρώμη όπου τα αξιοθέατα αναψυχής, διασκέδασης, βρίσκονται σε αφθονία. Μέσα στις σκιερές αλέες, τα περιποιημένα παρτέρια, τα αγάλματα υπάρχει μια μουσική σκηνή σαν αναψυκτήριο αλλά και μια μεγάλη λίμνη όπου κάνεις βαρκάδα.

Villa Borghese 1953

Σ’ αυτό το χώρο διαδραματίζονται οι ιστορίες της ταινίας πότε κωμικές πότε δραματικές που βρίσκονται πάντα κοντά στην αλήθεια της ζωής: απατημένοι σύζυγοι, αποδιωγμένοι εραστές, υπάλληλοι συνοικεσίων, ακόμη και πεταλούδες της νύχτας με τις αντιζηλίες και τα γραφικά τους καμώματα.

Ένας κόσμος που στην επιφάνεια βρίσκεται στον ιδεατό κόσμο της αναψυχής, της διασκέδασης που όμως βράζει κι αυτός στο ζουμί μιας πραγματικότητας που όσο κι αν κρίνεται ζοφερή από τον ψυχρό παρατηρητή, άλλο τόσο παρουσιάζεται στη ταινία γραφική και του στιλ c’est la vie! Οι ιστορίες πότε έχουν αίσιο τέλος πότε όχι όμως τι άλλο να περιμένει κανείς ότι θα συνέβαινε μέσα σ’ ένα τέτοιο πολυσύχναστο συνάμα ειδυλλιακό μέρος;

Η ταινία ακολουθεί το μοντέλο της κλασσικής Ιταλικής κωμωδίας με πινελιές νεορεαλισμού σε ορισμένα (δύο) σκετς όπου και συναντάται το δραματικό στοιχείο.

Η ζωή κυλά με τα κακά τα καλά και τα ανάποδα της. Κι αυτός ο κόσμος της Ρώμης που βγαίνει περίπατο και κλείνει ραντεβού στα κομψά στέκια του πάρκου δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ’ αυτή την πραγματικότητα. Το σκετς με την Micheline Presle και τον Gerard Philippe είναι διαμάντι που αστραποβολά μέσα από το σελυλόιντ της χαριτωμένης αυτής ταινίας. (προβλήθηκε στο Action24 – 8/8/’16)

Σιλβάνα Μαγκάνο

Φόρος Τιμής στη Silvana Mangano (1930 – 1989)

Η Σιλβάνα Μαγκάνο γεννήθηκε στη Ρώμη το 1930 και τα παιδικά της χρόνια ήταν φτωχικά καθώς τα πέρασε μέσα στον πόλεμο. Σπούδασε χορό για επτά χρόνια κατόπιν ακολούθησε η επιλογή της να γίνει μοντέλο. Το 1946 κέρδισε το βραβείο της Μις Ρώμη και ακολούθησε η ανάμειξη της στα καλλιστεία για την ανάδειξη της Μις Ιταλία. Το βραβείο της βασίλισσας της ομορφιάς, το κέρδισε η Λουτσία Μποζέ – όμως και η ίδια και ορισμένες συμμετέχουσες, έγιναν κατόπιν ηθοποιοί του σινεμά: Τζίνα Λολομπριτζίντα, Ελεονόρα Ρόσσι Ντράγκο και Τζιάνα Μαρία Κανάλε.

Silvana Mangano, Raf Vallone – Πικρό Ρύζι

Η ουσιαστική ανάμειξη της Μάγκανο με το σινεμά, ξεκίνησε με τη σχέση της με τον ηθοποιό Μαρτσέλο Μαστρογιάννι που την οδήγησε σε ένα κινηματογραφικό συμβόλαιο.

Λίγο αργότερα υπέγραψε με τη Λυξ Φιλμ (Lux Film) και η επιτυχία η διεθνής ακολούθησε με το έργο  Riso Amaro Πικρό Ρύζι , (1949). Παντρεύτηκε με τον παραγωγό της ταινίας αυτής, Ντίνο Ντε Λαουρέντις – που η φήμη του είχε αρχίσει πλέον να εδραιώνεται.

Αν και δεν έφθασε στο ύψος της φήμης των συγχρόνων της Σοφία Λόρεν, Τζίνα Λολομπριτζίτα, η Μάγκανο παρέμεινε μια επιτυχημένη ηθοποιός των δεκαετιών του 50 και του 70.

Πρωταγωνίστρια στις ταινίες: Άννα (1951), Ο χρυσός της Νάπολης (1954), Μάμπο (1954), Η δίκη της Βερόνα (1963) υποδυόμενη την Έντα Τσιάνο (Edda Ciano) κόρη του Μουσολίνι που ο άνδρας της εκτελέστηκε από τους οπαδούς του πατέρα της, Θεώρημα (1968), Θάνατος στη Βενετία (1971).
Με τον Ντίνο Ντε Λαουρέντις ήταν παντρεμένη από το 1949 και είχαν τέσσερα παιδιά αλλά χώρισαν το 1983. Άφησε και τον κινηματογράφο και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και τη Μαδρίτη ασχολούμενη με την τέχνη της ταπισσερί. Μετά από μια εγχείρηση το 1989, παρέμεινε σε κώμα πεθαίνοντας στη Μαδρίτη το 1989 σε ηλικία 59 ετών.

Σχετικά: Silvana Mangano

Ommagio a Silvana

Σε τεντωμένο σχοινί

Τίτλος: Σε τεντωμένο σχοινί (Man on Wire)
Σκηνοθεσία: James Marsh
Βασισμένη στο βιβλίο του Philippe Petit
Πρωταγωνιστούν: Philippe Petit
Είδος: ντοκιμαντέρ
Έτος: 2008
Διάρκεια: 94΄
Προϋπολογισμός (περίπου): 1 δις $
Τιμητικές διακρίσεις (κυριότερες): Όσκαρ 2009 καλύτερου ντοκιμαντέρ

Man on Wire 2004

Philippe Petit

Η ζωή του σχοινοβάτη Γάλλου ισορροπιστή Philippe Petit, σε μια ταινία ντοκιμαντέρ που αφηγείται τη ζωή του. Από τη Notre Dame του Παρισιού στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης – η ζωή με το θάνατο: ένας χορός σε τεντωμένο σχοινί. Ένα καλλιτεχνικό έγκλημα του 1974.
Όταν  ο καλλιτέχνης του δρόμου, ζογκλέρ, ισορροπιστής αποφασίζει να διασχίσει τους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης θα ερχόταν οπωσδήποτε αντιμέτωπος με το νόμο που απαγόρευε ρητά την προσπέλαση στις ταράτσες των κτιρίων αυτών.

Ωστόσο τα καταφέρνει και στα 25α του γενέθλια επί 45΄στις 7 Αυγούστου 1974, πηγαινοέρχεται στο σχοινί (περπατώντας, γονατίζοντας, χορεύοντας σ’ αυτό) διασχίζοντας μια απόσταση – κάτι που ήταν ασύλληπτο για τον μέσο ανθρώπινο νου. Είχαν προηγηθεί οι πύργοι της Νοτρ-Νταμ στο Παρίσι και των πυλώνων της γέφυρας του λιμανιού του Σίντνεϊ στην Αυστραλία.
Η ταινία αφηγείται τη ζωή του με κύριο άξονα το εγχείρημα της Νέας Υόρκης και συμμετέχουν όλοι οι φίλοι, συνεργάτες – όσοι γνώρισαν από κοντά τον περίφημο σχοινοβάτη που αψηφούσε το θάνατο πιστεύοντας πως αυτό ήταν και η ζωή του!

Οι λεπτομέρειες της μεταφοράς του συρμάτινου καλωδίου, το μοντάρισμα του, η ένωση του με το απέναντι κτίριο, όλες οι πυρετώδεις, κρυφές προετοιμασίας την καθορισμένη νύχτα, η αγωνία και μυστικότητα, οι φίλοι και συνεργάτες: όλα περνούν με εξονυχιστικές λεπτομέρειες στην ταινία. Πάντα σε πρώτο πλάνο ο Philippe Petit που ξαναζεί τη νύχτα της 6ης Αυγούστου του 1974 που άλλαξε τη ζωή του.